Afscheid nemen en verwelkomd worden

De laatste week, was als zo vaak, de beste. Ik had eindelijk beseft dat ik nu echt op vakantie was, en ik heb met volle teugen van mijn laatste dagen genoten. Het terrasje wat gepland stond voor de zondag werd meer een terras, want we zaten er om half drie, en gingen er vandaan om half elf. Van sandwiches en sapjes bij de Mojito bar stapten we over op ijskoffie, toen nog mojito’s, daiquiri’s en heel veel zon en gezelligheid. We verplaatsten ons een klein stukje voor het avondeten (wat een beetje tegen viel; hoe noem je spaghetti met zwarte stukjes?) en luierden maar door. Gelukkig maar, want de volgende dag stond dan echt jungle tracking op het programma. We zouden met een hele groep van de taalschool gaan, maar uiteindelijk kon niemand, en werd het gewoon Jac, Martijn, ik een gids en een reserve gids voor als de gids gewond zou raken of van de berg zou storten. De tocht duurt normaal zo’n vier uur en leidt over kleine bergpaadjes door rivieren en langs vier indrukwekkende watervallen. Soms hadden we touwen en andere veiligheidsvoorzieningen nodig om te voorkomen dat we te pletter zouden vallen, maar het was het waard. We waren verzocht om zwemkleding mee te nemen omdat we in de watervallen konden zwemmen. Toen we bij de eerste waterval aankwamen was ik al tot aan mijn dijen doorweekt, dus ik zag het nut van omkleden niet in. Met kleren en al dan maar in het meertje van de waterval gedoken. Ik heb kort getwijfeld of het wel slim was om doorweekt zo’n zware tocht te ondernemen, maar toen ik even een blik wierp op de mensen die niet in het water hadden gelegen zag ik al dat het niet zo veel uitmaakte. Zijn waren doorweekt van hun eigen water. Het klimaat, de temperatuur maar vooral de luchtvochtigheid maakte de klim heel bijzonder. Technisch gesproken leek de wandeling soms wel op één die je ook in de Alpen of de Perineën zou kunnen doen, tot dat je je weer dat sauna effect gewaar werd, en dat maakt het echt anders. De watervallen waren steeds een grote verrassing, de één nog mooier dan de andere. We hebben echt de tijd van ons leven gehad. Toen onze gids hoorde dat Jac al zestig is schrok hij wel even, omdat je op die leeftijd eigenlijk niet zomaar een tocht onder zulke omstandigheden kunt maken zonder risico op accuut hartfalen, maar er was geen vuiltje aan de lucht, en moe en voldaan werden we weer afgezet in de buurt van ons hotel. Na een incidentje met de sleutel – kwijt -> hypothese: op de bodem van één van de watervallen, conclusie op schiphol, in een geheim vakje van Martijn zijn rugzak - konden we lekker douchen en weer gezellig met Karlos en de rest uit eten.
Mijn laatste dag in Sosúa hebben we grootendeels op mijn strandje doorgebracht, maar ik heb ook nog een interessante wandeling met Jac door de villawijk van Sosúa gemaakt, en ’s avond zijn we met de vrienden bij Joselito gaan eten voor de laatste keer. Het was voor Jac en Martijn de eerste keer dat ze een echt typisch Dominicaans diner voorgeschoteld kregen inclusief plastic bordjes en bestek en bier van de buren, en het was voor mij een perfect afscheid, met op de achtergrond bachatamuziek, en mannen die ons gadeslagen en af en toe commentaar leverden.
Op woendag vertrokken we al vroeg naar Jarabacoa. De busreis ging meer dan voorspoedig, want nog voordat we een bankje hadden gevonden om op onze tweede bus te gaan zitten wachten stond die al voor onze neus, en nog voordat we ons af konden gaan vragen in Jarabacoa hoe we naar ons hotel moesten lopen had iemand ons er al naar toe geleid. We kregen meteen een excursie aangeboden naar de watervallen (daar wilden we toevallig NET heen), en na een halve dag onderhandelen werden we het eens over een zeer schappelijke prijs. Ik had er nog een beetje een hard hoofd in vanwege mijn eerdere ervaringen met dit soort aangeboden excursies, maar we werden aangenaam verrast. De tocht op de moto concho naar de eerste waterval was de moeite al waard geweest, en vanaf daar werd het alleen nog mooier. De afdaling over een voetpad met haarspeldbochten dat bezaaid was met glibberige bladeren heeft me bijna meer doen zweten dan de weg omhoog, maar eenmaal beneten vergat ik mijn angst. Delen van de film Jurassic Parc zijn bij die waterval opgenomen, en je kunt wel snappen waarom. De waterval is eindeloos hoog, en je lijkt wel een klein kaboutertje als je er naast gaat staan. Ook de keien die in de rivier lagen waren van een onnatuurlijk formaat en het hele schouwspel had gewoon iets buitenaards. De tweede waterval was misschien minder spectaculair maar niet minder mooi. We mochten niet in de rivier zwemmen omdat er de dag daarvoor een jongen van 17 in verdronken was, en dat was wel luguber nieuws, maar dat maakte het schouwspel der natuur er niet minder indrukwekkend op. De middag hebben we benut om nog wat souvenirs te kopen en vast in te pakken, want de volgende dag stond Santo Domingo op het programma. ’s Avonds kregen we nog een laatste verrassing door een gerecht op de kaart van een Dominicaans restaurantje te bestellen wat we niet kenden en ook niet konden determineren nadat het op ons bord lag, maar lekker was het zeker.
De reis naar Santo Domingo ging al even voorspoedig als naar Jarabacoa en nog voor het middaguur stonden we aan de receptie van een gezellig hostel midden in het Koloniale gedeelte van de stad. We trokken er nog snel even op uit, maar 35 graden in een stad is minder goed te doen dan in de bergen of op het strand. Hup weer een terrasje om uit te puffen, toen een siësta en ’s avonds nog een poging. Na hylarische misverstanden bij ons allerlaatste restaurant gingen we toch met een voldaan gevoel terug naar het hotel om onze laatste nacht te tackelen. Ik kon niet zo goed slapen vanwege de zenuwen van de reis en mijn niet langer af te wenden vertrek, maar ook de volgende dag ging alles gesmeerd, en had ik niks meer om me druk om te maken.
De vliegreis, ook al waren beiden vliegtuigen stampvol en van een veel lagere luxe graad dan op mijn heenreis, vloog in vergelijking met mijn heenreis voorbij. We hoefden bijna nergens te wachten en beide vluchten waren korter dan gepland waardoor we in New York nog lekker even pizza konden eten, en op Schiphol bijna ons ontangstcommittee hadden gemist. Dat zat namelijk nog in de trein toen wij al lang en breed door de douane waren. Maar gelukkig kreeg ik op tijd een telefoontje van Hannah, en hebben eerst nog een een koffietje gedaan. Dat was maar goed ook, want bijna al mijn vrienden waren met zijn allen op de trein gesprongen om ons welkom te heten, en ze hadden zelfs een waar Wulavogelveldwerkavondwelkomterugritueel georganiseerd. Met mijn voeten in de Hollandse klei stond ik dus haring en drop te happen wat ik weg mocht spoelen met een blokje kaas en een slok Jenever. Martijn en Jac werden ook aan het ritueel onderworpen, waarna de hele bende mee ging naar ons huis waar mijn moeder, broer en zusje al op ons zaten te wachten met heerlijk zelfgebakken taarten en ander lekkers. Na uitwisselen van foto’s en de eerste verhalen ging iedereen één voor één naar huis, en besefte ik me opeens dat ik al meer dan 30 uur wakker was. Martijn en ik wilden zo lang mogelijk wakker blijven om de jetlag tegen te gaan, maar toen we om half acht al spontaan in elkaars armen op de bank in een coma waren gevallen zijn we toch maar naar bed gegaan om te genieten van 15 uur diepe slaap.
Iedereen bleef maar vragen naar mijn jetlag de eerste dagen, maar eigenlijk begint hij zich nu pas aan me op te dringen. Ook al ga ik van koffievisite naar feestje naar etentje voel ik me een beetje een zombi, en voor tien uur mijn bed uit komen is bijna onmogelijk. Om één uur ’s nachts snap ik overigens niet waarom ik al naar bed zou moeten, dus als ik niet op let gaat het nooit over.
Nu dus een strak regime van slaap en gezelligheid, afgewisseld met studeren en familiebezoekjes. Ik heb het paradijs verlaten, en nu moet ik er alles aan doen om mijn scriptie proces geen hel te laten worden. Maar met bachata en merengue op de achtergrond, een cuba libre in de hand, en een slideshow van mijn 1075 foto’s op de achtergrond zal het wel gaan lukken!
Bedankt voor het volgen van mijn blog, ik hoop dat ik jullie hebben kunnen inspireren met mijn verhalen. Ik hoop dat er snel weer een nieuw blog zal moeten komen, want Nederland, das geen blijvertje!