Over afscheid en ontspanning

Toen ik mijn vorige bericht postte dacht ik dat ik wel snel stroom zou krijgen, maar dat duurde nog twee en een halve dag. Uiteindelijk was alles gefikst op dinsdagavond laat, dus de totale teller stond op zes dagen zonder stroom. Internet had ik toen nog steeds niet, en nu blijkt dat ik dat ook niet meer ga hebben via mijn kabel, want mijn aansluiting heeft eht niet overleefd. Eerst dachten we dat het lag aan de doorgbrande modem, maar toen die vervangen was bleef het bij mij nog steeds op zwart, dus helaas. De communicatie met thuis ging dus maar heel mondjesmaat, vooral ook omdat ze in de Falckstraat twee weken terug onze internetkabel hebben doorgestoken tijdens werkzaamheden en mijn lieve liefje al die tijd ook geen internet heeft gehad.
Het vervangen van het electriciteitsding was nog een hele happening waar het hele dorp voor uitliep (zie foto’s) en ook het hele dorp voor een paar uur van het electriciteitsnetwerk afgesloten moest worden. Het was vervelend voor ons dat het ding al op zaterdagochtend geleverd was, en pas op dinsdagavond gemonteerd werd (de Dominicanen hadden niet zo’n zin om te werken in het weekend, en maandag is toch ook nog een beetje weekend?), maar toen ik hoorde dat het hele dorp bijna elke week te maken heeft met dit soort nonsens voelde ik me weer heel verwend. Elke keer als er iets mis is sluiten ze gewoon de stroom af, en gaan ze rustig eens bekijken hoe ze de boel gaan reparen, en mensen die winkels en werkplaatsen hebben draaien dan gewoon verlies omdat hun apparaten het niet doen. Het is bijna niet te geloven, maar dat is dus aan de orde van de dag hier. Dat merk je niet zo als je een privé generator hebt, maar mijn hart gaat uit naar alle mensen die zich dat niet kunnen veroorloven.
Maar deze week stond behalve in het teken van de stroomloosheid in het teken van afscheid nemen. Om te beginnen afscheid van mijn onderzoek, want de drie dingen die ik gepland had werden gecanselled (twee interviews en een Dominicaanse barbecue aan de rivier) door mijn o zo betrouwbare respondenten, en toen heb ik het maar zo goed als opgegeven. Ik heb nog wat participerend geobserveerd en wat met mensen gesproken, maar officiele interview zaten er niet meer in.
Ik heb ook afscheid genomen van mijn kindjes, want volgende week wil ik me helemaal kunnen storten op mijn vakantie. Ik had kaneelpannenkoekjes voor ze gebakken die ze zelf mochten besmeren met Nutella, en dat was een doorslaand succes. Ik geloof niet dat de kindjes echt door hadden dat dat mijn afscheidcadeautje was, want niemand had ze dat echt verteld, dus was het des te leuker om later op de dag een kindje tegen Sarah te horen zeggen: “those quesedillas with chocolate, what was that? It was DIVINE......!” En aan de gezichtjes te zien, vonden ze het erg lekker, en dat maakte me erg trots en blij. Ik heb daar echt een hele fijne tijd gehad, en ik ben blij dat ik een beetje heb kunnen bijdragen aan een betere toekomst voor deze kindjes. De Dominicaanse en Haitiaanse kindjes krijgen een kickstart in het leven door engels te leren, en respect en manieren, en de expat kindjes krijgen nu al te zien dat het leven niet over op de wereld over rozen gaat, en dat ze blij mogen zijn met wat ze hebben.
Ik heb ook afscheid genomen van mijn vrienden van Casa Goethe, met name van Cyrill die nu al doorgereisd is naar Mexico. Karlos hoop ik in de komende weken nog wel te zien, en misschien gaan we nog wat excursies met hem doen. Maar het is wel raar om zoveel met iemand op te trekken voor bijna vier maanden, en elkaar dan nooit meer te zien. Karlos kwam twee weken na mij aan in Casa Goethe, en ik heb hem sinds dien bijna elke dag gezien. Voor Cyrill geldt hetzelfde. En je ontwikkelt snel een vertrouwensband als je geen andere vrienden hebt, dus nu zijn we helemaal tight en shit. Raar dat we elkaar misschien nog één of twee keer gaan zien, en dan waarschijnlijk nooit meer. Maar zo gaat dat als je de wereld over reist. We zijn donderdag nog met zijn allen for old times’ sake naar Cabarete geweest om te dansen, en het was weer reuze gezellig, maar vrijdag was een rare dag, met een dubbele kater van de alcohol en het afscheid van Cyrill, Mathy en mijzelf. Het koken met Karlos, Gina en Maurits had dan ook een beetje een triest randje die avond.
Het laatste afscheid was van mijn zelfstandige leven hier. Mathy, de sterkste vrouw die ik ooit ontmoed heb (Zuid-Afrikaans, 50+, 3 volwassen kinderen) heeft me een aantal dingen doen inzien die ik niet zo beseft had. Zoals dat ik voor het eerst in mijn leven echt alleen heb gewoond. Niet in een studentenhuis waar ik alles moest delen, of met mijn familie of nu met Martijn, maar echt alleen in een appartement. En ik geloof dat dat iets met je doet. Ik heb een aantal zekerheden verworven door hier te zijn geweest. Ik kan het alleen. Ik kan alleen over de wereld vliegen, ik kan alleen vrineden maken, appartementen vinden, een onderzoek en vrijwilligerswerk doen. Natuurlijk heb ik het moeilijk gehad, en met Pasen het zelfs bijna opgegeven, maar nu ben ik zo trots en blij dat ik volgehouden heb, ik heb het toch maar even gedaan allemaal! Ik kijk dan ook een beetje met vrees naar mijn toekomst, die deels weer als vanouds deels heel anders gaat zijn, maar ook wel met veel vertrouwen. Vooral door Martijn die nergens aan twijfelt, terwijl ook hij nu echt voor het eerst helemaal zelfstandig is geweest, en de moeilijkste dingen heeft moeten tackelen. Ik heb zoveel plannen voor de toekomst, ik wil de wereld veroveren. En ik kán de wereld veroveren, dat weer ik nu.
Nu is mijn blik gericht op Santo Domingo waar ik straks mijn vader en mijn lieve Martijn in de armen ga sluiten. We zijn alle drie helemaal nerveus, zij voor een grote reis, ik voor het weerzien. Zestien weken is een lange tijd zonder je familie, maar vooral zonder je geliefde. Ik ga nu nog even een laatste spannende avontuur tegemoed in mijn eentje (de ingewikkelde reis naar Boca Chica), en daarna hoef ik voorlopg niks meer alleen te doen. Ook al weet ik dat ik het kan, ik ben toch liever in het gezelschap van de mensen van wie ik hou.