Struck by lightning

Na mijn hele surfavontuur heb ik het toch een weekje rustig aan moeten doen. Mijn dinsdag was ik kwijt aan een hersensplijtende migraine, en ook woensdag stelde niet veel meer voor dan rust en slapen. Ik begon me al een beetje zorgen te maken omdat mijn hoofdpijn al over had moeten zijn volgens mijn verpleegster vriendin, maar ik schat het nu toch in als gewoon migraine, dus no worries. Mijn hoofd is nu helemaal back to normal, en ik kan weer dansen, sporten en muziek verdragen.
Mijn laptop wordt helemaal nat terwijl ik dit typ, maar ik moet wel buiten zitten, want binnnen is het pikkedonker. Maar, ik zal later uitleggen waar dit, en de titel, op slaat.
Ik heb nog wel wat interessante dingen gedaan deze week, want dinsdag – hoewel heavily sudaded – ben ik voor het eerst bij Joselito wezen eten. Joselito heeft een piepklein eettentje, heel erg derde wereld stijl, op de hoek van het strand. We gingen daar met de gringo’s van de taalschool eten, en speciaal voor ons werden de tafels op straat gezet. Maar het was een feest van Dominicaanse lekkernijen, aangevuld met muziek die uit de speakers van de buren pompte. Ik was helemaal schoor aan het einde, en mijn arme hoofd had het zwaar, maar mijn antropologische hart was verwarmd.
Hoewel ik vele plannen had, zat het weer niet mee, en ben ik vaak ’s avonds thuis gebleven omdat ik anders weer eens doorweeks zou zijn, en soms is een hamburger dat niet waard. Dus gezellig taco’s maken met mezelf, en pannekoeken bakken voor één was opeens een verfrissende afwisseling van mijn normale routine van eten met de vrienden van Casa Goethe.

Op vrijdag had ik een interview met één van de professoras van très Mariposas, en dat ging helemaal top. Uitleggen aan de kindjes en de ouders waarom ik er opeens pas ná school was, was lastiger. Ik begin echt een band op te bouwen met mijn kindjes, en ze komen al op me afrennen om me te omhelzen als ik de poort binnenkom. Deze week heb ik in plaats van twee keer, drie keer meegeholpen op mijn schooltje, omdat de hoofdjuf naar Amerika is om de school te promoten bij sponsors. De kindjes zijn daar erg door van slag, want ze is er altijd, en heeft de touwtjes altijd stevig in handen. De grote kindjes merkten al snel dat de kat van huis was, en begonnen te dansen op de tafel, de kleintjes totaal verward achterlatend. Ik heb meteen dinsdag met de rest van de juffen de schouders eronder gezet, en het gaat met de dag beter, in plaats van slechter zoals eerder als Sarah weg was. Maar nu besef ik eens te meer dat het Montessori onderwijs echt heel veel vraagt van de docenten, want als 20 kinderen niet zelfstandig aan een werkje gaan, en lekker gaan rennen en gillen, heb je heeeeeeeeeel veel geduld nodig om ze niet allemaal achter het behang te plakken. Maar als je ze dan streng toespreekt, en ze dan met een bibberstemmetje sorry zeggen, zie ik opeens weer heel helder dat het gewoon piepkleine mensjes zijn, op zoek naar iemand die ze helpt met het vinden van hun weg.
Dit weekend gingen we met de taalschoolvrienden naar de stad Las Terrenas. Die ligt op het schiereiland Sámana, waar ik al geweeest was voor het whalewatchen. Omdat we om zeven uur zouden vertrekken begon mijn reis al om half zeven om het strand over te steken. Het was een prachtige dag, en de rust en de zonsopgang zorgden voor een volledig opgeladen batterij. Natuurlijk vertrokken we uiteindelijk pas om acht uur, want we gingen toch maar eerst ontbijten, en het was meteen reuze gezellig in het busje. Ik voelde me ontspannen, zo omringd door vrienden en met weer een interview in de pocket. Op de heenweg stopten we een aantal keer bij prachtige uitzichtpunten, en bij Lago Dudu, een soort vreemd recreatieparkt met een hellepoel waar je via een tokkelbaan in kon springen. Er waren ook een paar grotten, maar er was geen levende ziel te bekennen, wat ons lekker veel vrijheid gaf om te volleyballen, te zwemmen en rond te hangen. Toen we onze weg vervolgden verbaasde ik me over de ondergelopen velden, de rivieren die ver buiten hun oevers waren gerezen, en de bruine, bruine zee. Het land was kilometers lang, gewoon met huizen en al, de zee in gespoeld. Ik werd er wel stil van, want ik was al zo onder de indruk van mijn kleine overstroming. Schamele hutjes langs de weg waar hele families in wonen waren half weggespoeld, en tonnen afval van landinwaards bleef hangen aan de randen van de sloppenwijken. Maar dit alles was snel vergeten toen we de bergen naar Las Terrenas gingen bestijgen. Aan beide kanten werden we omarmd door jungle, af en toe doorspekt met een groepje kleurrijke huisjes. Op de top van de berg kon je de zee zien, maar ook weer het land daarachter, want we zaten natuurlijk op het topje van een schiereiland. Het hotel waar we uiteindelijk aankwamen was een waar paradijsje, met allemaal kleine chaletjes en een tropische tuin in het midden. Na het normale geharrewar over de kamer verdeling waren we eruit en togen we naar eht strand. Helaas ging het na een klein uurtje al regenen (dat heb je blijkbaar vaker in het regen seizoen) en vluchtten we snel weer terug naar onze huisjes, maar na de heerlijkste warme douche ever, was ik weer helemaal mezelf. Langzaam maar zeker druppelde de rest binnen in ons huisje en werden de Cuba en Santo Libres door onze eigen Karlos en Cyrill geserveerd, en werd het steeds gezelliger. Toen het weer droog was gingen we uitgehongerd op zoek naar een leuk restaurantje (weer keuzestress, er waren er zo véél), maar we belandden uiteindelijk bij een leuk tentje aan het water. De serveersters waren zó snel dat ze steeds al in de verte verdwenen als we iets wilden bestellen, maar het eten stond in no time op tafel. Het vreemdste was dat we daar een hele gezellige avond hebben doorgebracht, en de volgende dag ons het bericht bereikte dat dit restaurant en zes naburige in een grote brand totaal verwoest waren.
Na een heerlijk rustige nacht gingen we me zijn allen naar een franse bakkerij voor het ontbijt, en ik heb in tijden niet zo heerlijk gegeten. Een heerlijk vers broodjes met geitenbrie en toebehoren, een verse topcappucino en een brioche, voor minder dan vijf euro. Ik had daar kunnen sterven. Dominicanen weten niet wat brood is, en gebak kennen ze niet. Alleen hele zoete keiharde koekdingen op bazig van honing en noten heb ik gezien, en mijn tanden beginnen al pijn te doen als ik er alleen maar aan denk. Mijn volgende veldwerk gaat absoluut zeker in Frankrijk plaatsvinden. Na het ontbijt moesten we even onze taxi aanduwen voor de zoveelste keer (hoezo moet ik de accu vervangen, dit werkt toch ook?) en gingen we op weg naar Bacardi Island bij Sámana. Ik genoot het meest van de toch er naar toe en daarna het bootje, want ik was al op het eiland geweest, en ik ben gewoon minder onder de indruk van palmstranden dan ik dacht. Natuurlijk hadden we het wel weer heel gezellig, en een potje geïmproviseerd waterpolo was de kers op de taart. Cyrill zag eruit alsf hij een nacht in een SM kelder had doorgebracht, en ik kon niet stoppen met lachen. Na een beetje teleurstellend “visbuffet” en een douche met een emmer gingen we weer op weg naar huis. Toen de zon bijna onderging begonnen we een lobby bij de chauffeur (die het hele weekend overal mee naartoe was geweest) om naar een strand te gaan om het te kunnen zien, en als bij een wonder waren we precies bij Playa Grande, één van de mooiste stranden van het land, toen de zon als een rode bal in de zee zakte. Weer een cadeautje. We kwamen aan bij de school rond etenstijd (en dan bedoel ik Dominicaanse etenstijd, een uur of acht/negen) maar iedereen was te moe om boe of ba te zeggen, dus strikte ik een motoconcho, en plofte zonder nog na te denken over het smeren van een boterhammetje in bed.
Op maandag was ik nog nauwelijks bijgekomen van het weekend en heb ik maar rustig wat zitten uitwerken, wat boodschapjes gedaan, en weer eens bij de Pescaderia gegeten. Ik moet zeggen, het komt me inmiddels de neus een beetje uit, dat participerend observeren.
Op dinsdag (en woesdag en donderdag) was ik weer te vinden in mijn schooltje, en heb ik nog lekker gestudeerd, weer een gedansersized, en weer hilarisch bij Joselito gegeten. Ik had het weerbericht al gezien, dus ik had er al een hard hoofd in, maar Karlos is koppig, en Joselito ook, dus ik ging er al heel in de regen en toen waren ze een zeil aan het spannen van het kleine keukentje naar een brommertje. We propten ons met zijn allen aan twee tafeltjes, en waren de attractie van de dag, maar het was reuze gezellig, en weer heel lekker. Ik had moed gevat en Joselito gevraagd of ik in zijn keuken mocht kijken, en toen heb ik zelfs nog even meegeholpen. Heel antropologisch verantwoord. Na het eten barstte de hel overigens los, en binnen twee minuten was de grond waarop we zaten veranderd in een tien cm hoge rivier. Op de koop toe viel het licht in het hele blok uit, dus het was ook opeens pikkedonker. De meesten mensen besloten om toch maar naar huis te gaan, want uit ervaring weten we nu dat dit soort regen lang kan aanhouden, dus ik heb me in mijn poncho gehuld, om in 200 meter totaal doorweekt te raken. Maar het kan altijd erger.
Ik was vandaag terug van mijn school, lekker gelunch, todo bien, en de lucht begon te betrekken. Ik zat met Martijn te chatten en vertelde hem dat ik op wilde schieten om nog boodschappen te kunnen doen. Maar toen ik uiteindelijk zo ver was om te gaan begon het al te klappen en te kraken boven mijn hoofd, en besloot ik om thuis te blijven om een nat pak te voorkomen. Maar het onweer ging weer weg, kwam dan weer terug, en de regen bleef uit. Na drie keer op en neer te zijn geweest was het echt heel ver weg, en ik zat er al aan te denken om toch maar boodschappen te gaan doen. En toen opeens een KLAP, ik heb nog nooit zoiets gehoord. Uit een reflex trok ik de stekker uit mijn computer, en dat was maar goed ook. De bliksem was ingeslagen in onze generator, en transporteerde als een razende door het gebouw. Weg stroom, weg internet. Van schrik rende ik naar mijn buurman, maar hij had nog een beter verhaal. Hij was namelijk uit zijn stoel geworpen, en had zijn hele appartement zien oplichten in een blauwe flits. Nu grenzen onze appartementen aan elkaar, dus heb ik nog mazzel gehad, maar d back up generator, en de back-up back-up generator zijn allebei gefrituurd, net als de bedrading. Ik ga dus niet heel snel stroom hebben vrees ik. En dan is mijn appartement wel donker. Ik zit dan nu ook op mijn balkonnetje om nog te kunnen zien wat ik typ, maar ook het daglicht heeft nog maar ruim een half uur te gaan, en dan is het uit met de pret. Ik zal ook maar snel stoppen met typen, want ik wil mijn batterij sparen om straks nog een filmpje te kunnen kijken. Gelukkig heeft mijn mini een supersterke batterij, en kan ik nog drie uur vooruit, maar het kan nog wel drie dagen duren voordat ik stroom heb, want ik vrees het ergste. Zo’n generator kost 1000 dollar, en ze zijn alletwee total loss, dus mijn huisbaas keek al erg verdrietig.
Nu ik dit ga posten is het inderdaad de vierde dag dat ik zonder stroom zit, en ik heb nog geen uitzicht op stroom, dus ik ben uitgeweken naar mijn oude trouwe taalschool om mijn telefoons en computer op te laden, en van het internet gebruik te maken. De adapter van mijn computertje had het trouwens niet overleefd, net als mijn koelkast, en ik ban twee dagen op zoek geweest naar vervanging, maar het is gelukt, dus kan ik toch mijn mini nog gebruiken.
Probeer maar eens vier dagen zonder stroom en internet te leven, als het 37 graden is... Wat is het leven zwaar, je MOET dan wel op het strand gaan liggen, wat kun je anders?
Ik vind het wel grappig, want ik heb nog een ruime week over voor mijn onderzoek, en ik maak de leukste dingen mee. Ik wil al bijna niet meer naar huis!