Las Cucarachas no pueden caminar

Ik was de vorige keer geeindigd met de vraag of jullie voor me wilden duimen, en alle dank daarvoor, maar het heeft niet echt mogen baten. Toen ik op onze (oké te vage) afspraak kwam opdagen, was ze net van plan om naar huis te gaan. Als je met een Dominicaan “vanmiddag” afspreekt, kan het dus rustig zijn dat die middag al om half vier ophoudt. Ik heb maar volgehouden en de afspraak verzet naar de volgende dag, en iets precierer een tijd afgesproken, en deze keer had ze wel tijd. Helaas alleen niet veel meer zin dan de vorige keer. Ik had haar al uitgelegd dat het een officieel interview was en wel een uur kon duren, maar toen ze mijn vragenlijst zag, ging ze tegen sputteren. Ze wilde alleen even snel opnoemen wat Dominicaans eten is. Ik heb nog zo vriendelijk mogelijk wat andere vragen gesteld, maar ze begon te wiebelen op haar stoel, en ik kreeg een erg onwelkom gevoel. Ik moet er echt nog achter komen waarom deze mensen het zo moeilijk vinden om geïnterviewd te worden. Het kan natuurlijk persoonlijke verlegenheid zijn, maar misschien vertrouwen ze me niet zo omdat ze zich niet kunnen voorstellen waarom in in hemelsnaam al die dingen wil weten. Ik probeer het in mijn beste Spaans uit te leggen, maar ik denk dat er meer dan taalbeheersing voor nodig is om de kloof te overbruggen. Mijn officiële interview was me dus niet gegund, maar ik heb weer wat geleerd.
Gelukkig heb ik ook nog leuke dingen gedaan de rest van de week. Op donderdag was ik helemaal klaar om weer eens te gaan dansen in Cabarete, maar toen bleek tijdens ons gezellige etentje bij Michael’s Stone dat iedereen te moe was, en toen begon het weer te gieten. Op dat punt was het onverantwoord om nog te gaan, want jullie hebben allemaal kunnen zien wat er gebeurt als het hier flink regent. We spraken toen af om zaterdag te gaan, maar heel Dominicaans, ook daar kwam iets tussen, maar daarover later meer.
Vrijdag had Cyrill spontaan Indiaas gekookt voor de groep, en daar hoorden wat Dominicaanse Cuba Libres bij, en al snel werd het gezellig in mijn oude school appartementje. Toen ik op de klok keek was het opeens al voorbij middernacht, en ik begon me een beetje zorgen te maken, want ik moest nog terug naar mijn kant van het dorp. De motoconchos worden met de minuut minder betrouwbaar in de nacht, dus ik liet me door mijn ridders Karlos en Cyrill escorteren naar een motoconcho standplaats, en ze hebben me pas laten gaan toen ik een betrouwbare chauffeur had gevonden die er niet uit zag alsof hij me zou gaan kidnappen en verkrachten.
En kleine acht uur later was ik alweer terug op de school voor een ouderwets ontbijtje en mijn eerste surfles. Die zou plaats gaan vinden op Playa Encuentra, een perfect surfstrand tussen Sosúa en Cabarete in. Een aantal mensen voelden zich niet zo goed en konden niet mee (waar zou dat nou aan gelegen hebben), maar met de dappere overblijvers propten we ons in een caro en togen op pad.
Bij de surfschool kregen we allemaal waterschoenen en een shirt om je te beschermen tegen de zon meer dan tegen de kou, en een grappige warming up volgde. Het was een soort zweverige powejoga workout, en na ontelbare downward dogs, waren we klaar om te beginnen. Onze achterste voet werd aan een surfbord geketend aan een soort hondenriem die ervoor moet zorgen dat je je bord niet verliest als je er afvalt gebonden, en met het bord onder onze arm gingen we richting de zee. Dat ziet er altijd zo gemakkelijk en bijna sexie uit op tv, zo’n zongebruinde jongen met zo’n bord onder zijn arm. Meeeeeeeen wat is dat zwaar. Eerst viel het me nog mee, maar na vijfhonder meter kwam de klad er wel wat in. Er stond ook nog eens een hele sterke wind die me gewoon met bord en al omver blies, waardoor ik me een soort idioot klein poppetje voelde.
Na weer wat beknopte (te beknopte als je het mij vraagt: je wacht gewoon op een golf, dan paddle je, en dan sta je op als het goed voelt -> welke kant, welke golf, wat voelt goed, hoe lang peddelen) uitleg werd van ons verwacht dat we ons maar in de golven zouden storten en dat deed ik ook maar. Na twee minuten was ik de groep kwijt, want blijkbaar zijn mijn armen niet zo geschikt om te peddelen, en de wind kreeg me steeds te pakken. Vaak wilde ik het maar opgeven, want hoe ver ik ook terugliep, en de groep oostwaards was gepasseerd, voordat ik ver genoeg de zee in was, was ik alweer helemaal westwaards geblazen en was de leraar een klein stipje in de golven. Maar ik deed nog één laatste poging en na nóg verder voorbij de groep te zijn gepeddeld kwam ik eindelijk bij de leraar in het vizier. Ik was hem alweer bijna uit het oog aan het verliezen, maar ik spande me tot het einde in en kon hem bereiken. Vroeg hij doodleuk: waarom kwam je de hele tijd niet. Hij dacht dat ik zwaaide voor de gezelligheid. Echte reddingscodes hebben ze niet. Maar ik had eindelijk hulp. De leraar hield mijn bord in bedwang, en na een aantal blijkbaar niet geschikte golven (hoe weet hij het verschil?) te hebben laten passeren riep hij opeens NU en ik begon als een malle te peddelen. En jawel, ik ging als een trein. Een TGV. Stuntelig probeerder ik op mijn bord te gaan staan, maar helaas iets te ver naar voren. Ik duikelde van mijn bord want de punt was in het water geraakt en in een splitsecond lachte ik nog bij mezelf: wauw dat was leuk, ook al duurde het maar kort. En toen een dreun, en allerlei kleuren. Sterke armen die me naar het strand droegen. Nog meer kleuren en mensen. Mijn benen waren van spaghetti nu, net als mijn armen. En al die mensen wilden weten of ik kon staan. Ik snapte niet wat daar zo belangrijk aan was, want ik wilde liever niet staan, maar ze bleven maar aandringen. Ik dus staan, maar gelukki waren die armen daar weer, want ik begreep even niet zo goed waar de bodem was. Weer even later zat er een zak ijs op mijn hoofd en moest ik in drie talen uitleggen wat er gebeurd was. Wist ik veel. Gelukkig waren er ooggetuigen. Mijn bord was blijkbaar met zijn punt in het water gegaan, zoals ik al gezien had, maar was door de vaart hetzelfde gaan doen als de Titanic, maar dan een beetje erger, wnat hij draaide 180 graden en landde op mijn hoofd. Ik bloedde niet, dus de meeste mensen dropen snel af. Opeens voelde ik wel iets knisperen in mijn mond en iets scherps, bleek ik een stukje van mijn tand afgebeten te hebben. Één van de meisje die nu op de taalschool is, en ook mee was surfen is verpleegster. Ze ontfermde zich over mij met nog wat nieuwsgierige Dominicanen en waakte als een havik over me dat ik niet in slaap zou vallen. Grappig, want dat is precies wat er steeds gebeurde. En zij me maar weer wakker maken. Ik had al besloten dat ik niet echt een zware hersenschudding had want het gekots bleef uit, maar leuk is anders. Gelukkig heb ik iedereen wel zo ver kunnen krijgen om na ons avontuur nog even naar Cabarete te gaan voor de heerlijke fruitsapjes van de Mojitobar (ik mocht geen Mojito’s van mijn verpleegster) en we zijn daar heerlijk blijven hangen tot de zon onder ging. Vooral omdat ik mensen kon verleiden om te blijven zitten, want mijn benen waren nog niet echt van plan om me lang te gaan dragen merkte ik al. Na een vrolijke Guagua tocht (12 plaatsen, 29 mensen en een vechthaan) ben ik maar naar huis gegaan en heb ik het diner een keertje over geslagen om lekker uit te kunnen rusten. Thuis ontdekte ik dat het gaatje in mijn tand wel zichbaar was, en ook de bult op mijn hoofd, dus rust kon geen kwaad. Op zondag heb ik dat dan ook maar gedaan, rust houden, met als finishing touch een etentje bij kaarslicht op het strand. Heel romantisch.
Wat ik thuis aantrof was echter minder romantisch. Jullie vroegen je vast al af waar de titel op sloeg, en nu komt de uitleg. Ik had van Sarah van de tres Mariposa Monterssori school een soort schoolkrijtje met kakkerlakken gif gekregen. Ze legde me uit dat je dat op een randje moest smeren waar ze vaak overheen klimmen, en dat dat ze dan tegenhoud. Eerst dacht ik dat het allemaal wel meeviel met die beesten, maar toen er zaterdag weer twee reuzenmonsters op me af waren gekomen, besloot ik het zondag eens te proberen. Het effect was iets anders dan verwacht. De kakkerlakken bleven niet weg, in tegendeel, ik zag er opeens meer dan normaal. Één lag op zijn ruggetje te spartelen en een andere rende als een malle mijn muur op en neer, en viel er steeds af. Ik dacht eerst dat het kwam doo rmijn ventilator, maar toen ik op onderzoek uitging zag ik er opeens meer. En ook op hun rug, met spartelende pootjes. Ik had besloten om mijn ventilator maar uit te doen, om ze niet per ongelijk weer op hun buik te blazen. Ik telde opeens vier volwassen kakkerlakken, midden in mijn kamer. Omdat ze erg stervende leken kon ik wel slapen, maar toen iets me midden in de nacht wakker maakte zag ik er opeens nog meer, en maar 20 cm van mijn bed. In mijn badkamer waren ook nog twee baby’s aan het rondrennen en die heb ik toen maar met en pollepel om het leven gebracht.
De volgende dag waren ze nog niet allemaal dood, en het ik mijn huisbaas om hulp gevraagd. Ze gaf me een spray die blijkbaar ook schorpioenen om kan brengen, en toen ik de halve lijkjes daarmee onde handen nam, begonnen ze nog even voor het laatst te stuiptrekken. Ik wilde ze wel even verzamelen en er een foto van maken, maar mijn huisbaas was ze al dapper aan het oprapen en door mijn wc aan het spoelen. Ik heb er nog snel even één op de foto kunnen nemen, helaas niet de grootste, maar dan hebben jullie een idee. Zoom maar eens in op de poten. Ieieieieuw!
Vandaag ben ik nog even langs mijn Nederlandse vriend Jos geweest die in zijn strandtent koninginnedag aan het vieren was, maar na twee zelfgemaakte heerlijke oranje shotjes waaren er nog steeds alleen Duitsers en heb ik mijn pad vervolgd. De Dominicanen vieren vandaag (en vooral gisteren) de dag van de Arbeid (ja die valt op 1 mei, maar een dinsdag is niet zo handig, laten we er maar weer een lang weekend van maken) en er werd volop gefeest. Ik heb nog snel even een foto kunnen maken van een stalletje met Dominicaans eten en wat vragen gesteld aan de eigenaresse, en toen verder met mannen van me afslaan. Ik ontmoette ook nog een hele verontwaardigde jongen die me voorgesteld had om “best friends” te worden toen ik hem vertelde dat ik geen relatie met hem wilde, een paar weken terug, want ik was nooit meer langs geweest. Hij eiste nu mijn telefoonnummer, en toen ik dat niet wilde geven was hij weer erg verontwaardigd. Terug heb ik een motoconcho genomen. Soms heb ik er echt mijn buik van vol.
Maar... las Cucarachas no pueden caminar, en over minder dan drie weken komen Martijn en Jac al naar me toe. Nog even knallen nu, en dan Vakantie!