Nieuwe woning, nieuwe kansen

Wauw, wat een week. Eindelijk weer wat spreekwoordelijke zon in mijn leven, want de echte zon is op vakantie de afgelopen dagen.
Afgelopen maandag ging ik in de ochtend vol energie een kijkje nemen bij mijn nieuwe appartementje om even te kijken of het beviel. Nu weet iedereen die een beetje bekend is met facebook al hoe dat afgelopen is, want het was alles wat beloofd was en meer. Behalve dan het zwembad, wat een poedelbadje blijkt te zijn, en nu zelfs zo goed als leeg is, op wat regenwater na. Maar ik ben toch niet zo’n zwemmer en met de zee op 100 meter loopafstand hoef ik niet te zeuren over een zwembad. Ik sprak af met de eigenaresse dat ik op woensdag zou verhuizen zodat ik nog wat tijd had om het met mijn huisbaas te regelen enzo. Op de weg terug over het strand voelde ik me zo goed dat ik met allerlei mensen in gesprek raakte. Ik heb ook een hele aardige Nederlander ontmoet die broodje kroket en bitterballen verkoopt (vooral aan Amerikanen) aan zijn oranje barretje, en dat is toch wel verfrissend, ook voor mijn talenkennis. Ik heb sinds Annette weg is niet meer Nederlands met een echt persoon gesproken, dus dat is nu zo’n zes weken. Heel gezellig.
Op dinsdag had ik een intake gesprek bij de 3 Mariposas, het Montessori schooltje waar ik vrijwilligers werk ga doen. Dat was de eerste afspraak van deze week die heen en weer geschoven werd en velen zouden volgen. Maar ik heb het schooltje gevonden (na drie keer opnieuw aanwijzingen te hebben gevraagd) wat niet meeviel, en het klikte met de mensen. Ik ben dus maar meteen op donderdag begonnen. De eerste dag stond in het teken van observeren, dus dat heb ik gedaan, en het was voor mij erg indrukwekkend. Montessori is heel anders dan het vrije school idee, en een klein schooltje in een achterbuurt is heel anders dan wat ik ooit gezien heb. Het onderwijs is tweetalig, spaans en engels, en de kindertjes zijn tussen de drie en de zes jaar oud. Na een kring moment gaan ze allemaal aan een eigen werkje zolang als ze zelf zin hebben, en nadat ze het weg geborgen hebben kunnen ze iets anders gaan doen wat ze leuk lijkt. Het klinkt nogal ongeloofwaardig dat kindertjes van die leeftijd dat zomaar zouden doen, en deels is dat ook niet zo eenvoudig. Sommige kindertjes konden goed zelfstandig dingen doen, maar het aantal vrijwilligers/kinderen was bijna 1 op 2, dus er is heel erg veel begeleiding. Komende week mag ik gewoon mee gaan draaien met het begeleiden van kinderen en ook mijn eigen input loslaten in de kring. Ik ben nog aan het broeden op leuke ideeën, want alles wat ik bedenk komt vanuit mijn eigen kindertijd, en dat heeft vanalles te maken met seizoenen, jaarfeesten, beesten en planten die ze hier niet hebben. Zelfs de meeste kinderliedjes die ik ken zijn hier niet toepasbaar. Een leuke afleiding naast mijn research dus.
Na mijn intake gesprek ben ik nog naar het honkbalveld geweest in dezelfde achterstandswijk waar mijn taalschool op excursie was. Een hele bevlogen coach houdt daar de jonge en niet zo jonge jongens van de straat door dag in dag uit met ze te honkballen. Ik heb vooral foto’s gemaakt (niet met eigen camera helaas), maar op het einde ook nog even een balletje gegooid, en daar heb ik nog steeds spierpijn van, ook al kreeg ik te horen dat ik nog niet ‘half bad’ was voor een ‘first timer’. De lieve coach nodigde ons gringo’s uit in zijn huis, en dat was mijn eerste keer in een het huis van een Dominicaan. Ik probeerde cool te doen, maar deze mensen waren echt heel arm. Het huisje had geen ramen en een hek als deur, muren van onafgewerkt gasbeton, die niet tot aan het dak kwamen, en gordijnen om ruimtes van elkaar te scheiden, zo ook het toilet. Hierdoor konden wij bezoeker duidelijk de braakgeluiden horen van de zwangere echtgenote van onze gastheer, en ik voelde me erg bezwaard om daar rond te hangen. Maar de coach was erg vereerd met ons gezelschap, dus ik ben zo lang gebleven als ik kon.
Op woensdag stond dan de grote verhuizing op het programma. Ik had me er een beetje over opgewonden, maar Karlos had een taxi voor me geregeld, en ik had mijn huisbaas op de hoogte gesteld, dus er kon weinig mis gaan. Ik was al om zeven uur wakker omdat ik bang was dat ik niet alles op tijd ingepakt kreeg, maar natuurlijk zat ik toen om half negen tussen de tassen, en had ik nog drie uur voordat mijn taxi kwam. Ik heb toen maar even fanatiek mijn huisje geschrobt, want ook al was ik niet erg content met de woning, mijn huisbaas heeft zich wel om me bekommerd, en de voorzieningen die beloofd waren, waren er ook. Toen ik de sleutel wilde afgeven was er niemand thuis, dus die heb ik maar achtergelaten op de vensterbank. Bij mijn verhuizende buurman deden ze ook niet zo moeilijk over de sleutel, want die zat twee dagen op de buitenkant van de deur, dus het leek me geen slecht idee.
Mijn nieuwe appartement was veel groter dan ik me herinnerde, dus toen ik mijn spullen wilde wegbergen had ik nog nog zeeën van kastruimte over. Er is ook van allerlei keukengerei, en het is helemaal leuk aangekleed, dus het beviel me meteen goed. Ook de sfeer en de rust van de omgeving hebben een kalmerende uitwerking op me. Ik merk nu pas hoe super gespannen ik al deze weken ben geweest. Ik zit nu te typen op mijn balkonnetje, en kijk naar de ruisende palmen en planten in de tuin, zonder dat iemand me zit te bespieden of superharde muziek aan me opdringt.
Op woensdag was ik nog een beetje bang dat ik eenzaam zou worden zo ver van mijn vrienden af, dus ik ging op excursie naar de rumfabriek, ook al ging alleen Tine (leuke meid, student aan de taalschool) nog en had de rest geen zin (dat was overigens heel erg gezellig , met twee gringa meiden naar een rumfabriek), heb ik rond lopen zeulen met Karlos en zijn vriendinnetje, en ben ik drie keer het strand op en neer geweest om maar niet alleen te hoeven zijn. Toen ik uiteindelijk thuis kwam, totaal doorweekt en verkleumd, en mijn gezellige lichtjes aanknipte en mijn warme douche aanslingerde, slaakte ik een zucht van verlichting. Opeens besefte ik meer dan ooit: soms is alleen echt veel beter dan alles opzij zetten om samen te kunnen zijn met mensen.
Op donderdag voelde ik dat nog steeds. Na mijn school avontuur liep ik lang Michael’s Stone en besloot ik lekker in mijn eentje een vers sapje te gaan drinken. Toevallig zat Sophia (medewerkster bij de school) daar met haar laptopje, en heb ik mijn sapje uitgebreid in een lunch. Ik wilde de hele tijd de eigenaar om een interview vragen, maar ik durfde nog steeds niet. In de avond besloot ik dat ik eens geen zin had om te gaan dansen in Cabarete omdat ik eigenlijk gewoon doodmoe was van de afgelopen dagen. Ik had ook niks in huis, dus besloot ik dan maar wat eten af te halen bij Michael, omdat ik daar nu toch om de hoek woon. Ik was zo’n beetje alleen met de eigenaar, en toen dacht ik opeens: dit is het moment. In mijn beste spaans vroeg ik hem om een interview, en hij stemde in. Wauw, stukken makkelijker dan ik dacht. We spraken helemaal een tijd en dag af (vandaag om 10 uur in de ochtend) en ik was de koning te rijk. Natuurlijk was hij er niet om half 11 (ik had al bedacht dat 10 uur te optimistisch was), en toen ik terugkeerde om half twee was hij druk bezig. Maar ik heb de afspraak verplaatst naar morgen, want nu voel ik me een pitbull. Ja is ja, beloofd is beloofd. Niet nu, dan wel later. Toen kreeg ik ook nog een reactie van mijn tandem maatje van het smsje of onze afspraak nog door ging (ow nee sorry, ik ben tot laat in Santiago), en was mijn dag helemaal open. Om de moed niet te verliezen ben ik bij Jos maar een broodje kroket gaan eten, dat best lekker was, maar net te anders om echt te smaken al thuis. Maar toch nog even gezellig gekletst. Op de terugweg spraak een restauranteigenaar mij aan die ik al eens vaker had gesproken en ik heb mezelf uitgenodigd om met zijn gezin mee te eten as. zondag. Hij maakt namelijk geen Dominicaans eten voor zijn klanten, maar wel elke dag voor zijn gezin. Whahaha, voel ik me toch weer een beetje antropoloog. Natuurlijk moet ik eerst zien dan geloven, ik word wel wat cynisch van dit land, maar we blijven optimistisch.
Eigenlijk was het grootste ding dat niet door ging (een weekendje naar Las Terrenas met de taalschool vrienden) het beste, want in al de tijd die het me heeft opgeleverd heb ik al dingen gepland voor mijn onderzoek. Vlak voordat ik thuis was kwam een jongen van een eettentje me achterna op zijn brommertje om te zeggen hoe knap ik was, en toen heb ik bedacht dat ik wel eens iets bij hem kan gaan eten, want hij heeft voornamelijk Dominicaanse klanten, wat er op wijst dat hij Dominicaans voedsel serveert. On a roll. Zelfs als al deze dingen niks opleveren heb ik nog waardevolle informatie opgedaan. Zo’n slechte antropoloog ben ik dus ook weer niet. Deze vrijdag de 13e heeft me tot nu toe net zo veel ontnomen als opgeleverd, dus ik denk dat het geluk het ongeluk heeft uitgebalanceerd.
Tot de volgende keer. Ik zal trouwens wat party pics uploaden, en als het lukt een filmpje wat Annette wel leuk zal vinden, want zij heeft het met eigen ogen gezien toen ze nog hier was. Ik zal ook wat vóór en na foto’s van mijn appartementen toevoegen, zodat jullie kunnen vergelijken.