Sobbing and Smiling

De laatste twee weken hebben een beetje in het teken gestaan van problemen, heimwee en zelfverachting. Zo enthousiast als ik in mijn vorige berichtgeving was, zo ellendig ben ik intussen geweest.
Mijn enthousiaste: alles gaat goed en nu komen Sierra en Aeon ook nog eens op bezoek zorgde voor de eerste ontgoocheling. Dit bezoekje is iets anders velopen dan ik had verwacht. Wat ik verwachtte was: Sierra en Aeon komen gezellig in de middag aan. We gaan lekker nog even naar het strand en dan iets lekkers koken, en mischien nog even iets drinken voordat Aeon weer naar huis gaat en Sierra komt logeren. De volgende dag gaan Sierra en ik wat leuke dingen doen, zij gaat lekker naar het strand als ik naar mijn afspraak ga, en dan gaan we ’s avonds lekker dansen in Cabarete voor old time’s sake. En dan gaat ze lekker op vrijdag naar huis. Toen ze niet in de middag, maar ver in de avond straaldoorweekt op mijn stoep stonden had ik alleen een kleine aanpassing in de plannen voorzien (geen strand, maar zeker wel lekker eten en een extra logé). Ze waren met een man gekomen die ze hadden leren kennen en die bleef de hele tijd hangen dus die ging ook maar mee eten. Al snel sloot een nog iets luguberder persoon zich bij ons gezelschap aan, compleet met oost-europees accent, en verplaatsten we ons naar een luguber kroegje. Ik probeer mezelf her uit te vinden en niet altijd om half 11 in bed te willen liggen, dus vandaar dat ik hier belande. Wat een gezellig avondje poolen had kunnen worden liep uit op een avond waarin Sierra en Aeon en hun vrienden als zombies aan de bar hingen omdat ze, wat later bleek, coke hadden gebruikt, en toen ik bedacht om half drie dat ik nu echt naar huis wilde gingen zij met zijn vieren naar het Casino. Ik had al aangegeven dat ze dan maar de volgende dag moesten aankloppen, en niet hoefde te verwachten dat ik rond een uur of vijf in de nacht nog gastvrouw ging spelen voor een stel dronken cokesnuivers, maar Aeon had dit niet goed onthouden. Rond half zes stond hij aan het hek, wat ik gelukkig op slot had gedaan, te schreeuwen om Sierra. Hij maakte de vier waakhonden en de huis baas en bazin wakker, maar vanwege mijn oordoppen bleef dit avontuur mij bespaard. Toen de volgende ochtend mijn huisbaas echtpaar bij me op de stoep stond omdat ze zich ernstige zorgen om mij maakte schaamde ik me dood, maar erg veel invloed had ik ook niet op de situatie. Nadat ik rustig met mezelf ontbeten had verscheen Sierra opeens op de stoep, duidelijk nog onder invloed met een warrig verhaal dat Aeon haar had gewurgd en haar tas had afgepakt. Ze was niet echt te kalmeren, en waaierde weer uit. Na een tijdje kwam ze weer terug, en toen verscheen ook Aeon, met allerlei schrammen in zijn gezicht en op zijn borst. Sierra ging hem direct te lijf (letterlijk) en verliet het pand weer. Ik heb geprobeerd hem te vragen wat er gebeurd was maar verder dan: “ja, Sierra is gek geworden en ik vond haar poedelnaakt op straat en ze is beroofd en nu zijn we alles kwijt, heb je mijn pinpas gezien die zat in een leeg sigarettenpakje” kwam hij ook niet. Ik heb ze toen vriendelijk verzocht op te hoepelen, maar Sierra bleef maar terugkomen. Toen ik aangaf dat ik het een beetje gehad had om haar te helpen, omdat het woord sorry niet één keer over haar lippen was gekomen tijdens het hele debacle begon ze tegen me te schreeuwen dat ik een afschuwelijk mens was. Toen heb ik er alles aan gedaan om haar te kalmeren, en toen ze weer wegwilde om de jongen te zoeken die ze kort daarvoor nooit meer wilde zien heb ik de deur op slot gedaan en de impressie gewekt dat ik andere dingen aan het doen was. Later die dag kwam de motot vriend zijn spullen en motor ophalen die hij bij mij had laten staan, en hij was erg verbaasd over de situatie. Ik was alleen maar blij dat iedereen opgehoepeld was.
Die middag had ik mijn eerste afspraak met mijn tandem maatje. Het was heel leuk, en praten met een schattig Dominicaans meisje van 19 in het spaans en engels is een stuk gemakkelijk dan wat ik daarvoor had moeten doorstaan. Die avond ben ik dan maar zonder Sierra naar Cabarete gegaan, en ontdanks mijn pakt met Karlos om maar één drankje te drinken, lag is pas om vijf uur in mijn bed, maar werd ik de volgende dag zonder kater wakker.
Dat was maar goed ook, want de volgende dag had ik mijn eerste echte antropologische ervaring gepland. Ik ging koken met Nena, en nu all the way. Om twee uur ontmoette ik haar om boodschappen te gaan doen in het locale deel Charamicos. Ik klom in mijn rode jurkje achter op haar scooter (misschien had ik dit tripje kunnen inschatten, maar ach, dat jurkje trok wel bekijks) en we togen naar Charamicos. Nu is een klein scootertje iets minder krachtig dan een motoconcho, en we tuften de berg op in een slakkengangetje. Eerst gingen we naar een slager. Denk je een keurslager in, prent je alle details goed in, en beeld je dan precies het tegenovergestelde in, dan weet je ongeveer hoe het er daar uitzag. We kwamen een schemerig hutje binnen met een verlegen peertje aan het plafond en een paar smoezelige vriezers. Na wat korte instructies verscheen er opeens een hele kip op het toneel die in stukken gehakt werd op het enige bord dat ik kon bespeuren in het hutje, met de welbekende machete. Ze hebben hier maar één soort mes en daar doen ze alles mee: bomen kappen, gras maaien, en kip snijden. Nadat de stukken kip in een plastic zak verdwenen kwam er een halve ribbenkast van een varken aan. Dit arme dier onderging hetzelfde lot met hetzelfde mes, op dezelfde weegschaal en hetzelfde bord als de kip (effe een doekje over halen misschien? Of wat waterstofperoxide?), en verdween ook in een zak. Na wat gemompel en gefrommel met bankbiljetten stonden we weer buiten in de felle zon. Op naar de groentewinkel. Ook als was deze net zo donker werd ik wel vrolijk van de uitgebreide collectie verse groente en fruit, waar ik een deel van nog nooit gezien had. Enthousiast hielp ik Nena met uitzoeken van de ingrediënten en deed nog even een snelle fotoshoot (wie weet komt het nog van pas in mijn scriptie), en na een praatje over de familie van de winkeleigenaar en hetzelfde gemompel en gefrommel met biljetten, stonden we ook daar weer buiten. Nena moest nog wat privé dingetjes regelen dus ze bevool de mannen die voor de winkel hingen op op onze boodschappen te passen en op weg gingen we. Nena hield me stevig in de greep, want ze dacht dat ik in zeven sloten tegelijk zou lopen in dit exotische Charamicos, en misschien had ze ook wel gelijk. Ik was zo onder de indruk dat ik even achterste voren liep, en toen frontaal tegen iemand opbotste. Het was een lekker zachte mevrouw, dus niks aan de hand, en verder ging het avontuur. Iedereen kende haar, dus we moesten de hele tijd stoppen om een gesprek op schreeuwniveau te houden met mensen op balkonnetjes en ik keek mijn ogen uit. Na nog wat ons kent ons, en vriendenprijsjes gedoe kwamen we weer terug bij haar scootertje, en de zakken eten stonden nog netjes op ons te wachten. De mannen hielpen nog even om ons en alle boodschappen redelijk stabiel op de scooter te hijsen, en de terugtocht begon. We moesten wat omwegen nemen om niet al te scherpe bochten of stijle heuvels te hoeven nemen, want nu werd de vering echt tot het uiterste getergd. Terug op school werd het vlees in een badje gestopt (ow ja, dat moest natuurlijk ontdooien) en de groenten weggeborgen. We spraken af elkaar over een paar uur weer te treffen voor het bereiden van het feestmaal.
We beginnen met een heleboel mis en place: het schillen vaan aardappelen, snijden van groente, en maken van marinades en garneringen, en één voor één ging alles in de pan. Het kan dan wel een buffet voor 15 personen worden met 10 verschillende gerechten, er was maar één fornuis en één oven. Sommige gerechten waren ten tijde van het serveren lauw, of steenkoud, maar Nena had perfect getimed wat wel lekker was koud, en wat echt warm geserveerd moest worden. Het leukste om te maken vond ik plátanos fritos, omdat ik het nu al vaak gegeten heb, maar geen flauw idee had hoe het werd klaargemaakt. Nu was het dus veel simpeler dan ik dacht. Groene bakbananen (plátanos) worden gepeld (stukken zwaarder dan een banaan pellen), in schuine stukken gesneden en gefrituurd. Na een paar minuten worden ze uit de olie gehaald en geplet tussen twee plankjes die met een scharnier aan elkaar zitten. Daarna gaan ze weer even terug in de olie, en als ze knapperig zijn mogen ze eruit, en krijgen ze een beetje zout. Die zijn de plaatselijke patatjes. Het smaakt 0% zoet, en bijna een beetje als friet. Ik moest er in het begin nogal aan wennen, maar nu ben ik er dol op. Helaas zitten er weinig voedingstoffen in en zijn frietjes een gezondere keus.
Na een gezellige maaltijd was ik bijna net zo moe als na de watervallen, en heb ik een lekkere rustige zaterdag gehouden (die eindigde op de dansvloer in Cabarete dat wel).
De volgende dag heb ik ook maar rustig aan gedaan, want het nieuws dat nu ook Martijn zijn oma was overleden deed me geen goed. Ik ben rustig aan naar het strand geweest en daarna hebben we we gezellig met een groepje gekookt. Cyrill, één van mijn vrienden van de school heeft een eigen restaurant gehad, dus het was heerlijk. Na een potje monopolio wat niet zo opschoot was er weer een dag voorbij.
De volgende maandag, wat is dat toch met maandagen, ging bij mij de klad erin. Ik had besloten dat ik weer eens stevig aan het interviewen moest, en me niet moest laten kisten door situaties zoals die met Sierra, maar meevallen deed het niet. Ik had wat mensen geronseld om met me mee te gaan naar Michael’s Stone (dat restaurantje aan de andere kant van het strand weet je wel) omdat ik mijn zinnen had gezet op een interview met de eigenaar, maar hij bleek er niet te zijn. Een beetje ontmoedigd door laffe Piña Coladas van zijn zoon, maar nog niet moegestreden beslootik het de volgende dag opnieuw te proberen. Ik had nog even bij de zoon gecheckt of zijn vader er zou zijn de volgende dag, en zo ver als je Dominicanen op hun woord kan nemen, was het de moeite waard om het tripje te maken. In je eentje over het Sosúaanse strand lopen is echter nogal heftig. Ook al had ik me niet al te sletterig gekleed, ik werd maar lastig gevallen door mensen die iets van me wilden. Doodmoe kwam ik al bij Michael aan. Dicht. Vol goede hoop maakte ik een ommetje door Charamicos, waar de mensen opeens veel aardiger waren, maar allee indrukken waren me wel wat veel. Toen mijn rondje me weer terug leidde naar Michael, was hij er helaas nog niet. Een nieuw rondje hielp ook niet, en het was nu al bijna middag dus ik besloot het maar op te geven.
Na een opbeurend gesprek met mijn moeder over skype, besloot ik het anders aan te gaan pakken, en wat meer kleine, tussen-neus-en-lippen-door, interviewtjes te gaan doen in plaats van me zo op te winden over het vinden van mensen voor een interview van een paar uur. Met hernieuwde moed ging ik naar een gezellig pizza avondje, maar toen werden mijn plannen opnieuw om zeep geholpen.
Midden in de nacht werd ik wakker. Voedselvergiftiging. Ik had het nog nooit gehad, maar de symptomen logen er niet om, rond een uur of zeven kwam mijn laatste aanval van een hele reeks, en was mijn lichaam volledig leeg. Ik zonk in een diepe coma, en werd alleen wakker om wat te drinken, en mezelf wat bouillon en thee met honing te voeren om mijn zoutgehalte weer op pijl te krijgen. ORS is voor mietjes en daarbij is dat zo goor dat ik het alleen neem als ik denk dat ik bijna aan het infuus moet. Op donderdag werd ik als herboren wakker (dat dacht ik, maar ik was iets zwakker dan ik had gedacht, vooral mijn maag), en heb ik een bijzonder uitstapje gedaan naar een museum ergens op een berg. Het museum zelf was interessanter dan de kunst, want het was een soort Gaudí achtig kasteel maar dan wit met zwart. Binnen waren schilderingen en sculpturen te vinden van allerlei stijlen en soorten, allemaal even onbeschermd. Sommige stonden gewoon in de open lucht, anderen in een open ruimte of onder een lekkend raam. We waren het er over eens dat dat erg zonde was, en dat ze misschien wat beter konden conserveren als ze entree zouden vragen, en reclame zouden maken. Ons was namelijk verteld dat de entree gratis was. Maar de man die ons zo’n beetje overal gevolgd was begon natuurlijk op zijn Dominicaans opeens om geld te vragen. Tweehonderd peso’s per persoon. Dat vonden we nogal wat voor een vrijwillige tip, en wederom was ik met Duitsers, dus het werd 200 voor ons allen. We lieten een verontwaardigde “gids” achter, maar zo gaat dat hier, ik ben er inmiddels aan gewend.
Na nog een keertje Cabarete (het hele strand stond vool podia voor het Paasweekend) was het weer vrijdag, de dag van de uitvaart van Martijns oma. Ik werd wakker met een gevoel dat ik maar beter een ticket kon boeken omdat mijn hele onderzoek nergens meer over ging, en ik gewoon naar huis wilde, en ik kreeg dit zware gevoel van heimwee moeilijk afgeschut. Na een chatsessie met Martijns familie werd dit gevoel niet echt minder, want ik heb het gevoel dat ik allerlei belangrijke familiedingen mis, zoals ook pasen. De volgende dag werd ik met hetzelfde zware gevoel wakker, maar nu vermengd met kwaadheid. Logisch gezien kan ik niet naar huis, want dat kost twee mensen een geweldige vakantie, rond de 3000 euro, en mijn masterdiploma. Ik wil er dus het beste van maken. Met een klein beetje energie dat ik haalde uit mijn woede besloot ik nu maar eens het heft in handen te nemen en dan in ieder geval iets te doen aan waar ik het onzekerst over ben: mijn spaans. Ik heb besloten om vanaf nu iedere dag een uurtje spaans te doen in mijn boeken die ik van de school heb. Ik besloot dat op het strand te gaan doen want voor de Pasen waren er 60 mensen bij mijn huisbaas op bezoek, de me nogal een eenzaam gevoel gaven door zo overduidelijk samen te zijn waar ik alleen was, en dat bleek een goed idee te zijn. Ik werd helemaal zen van het onder een ruisende palmboom te liggen met op de achtergrond het ruisen van de golven en kabbelende stemmenvan andere strandgangers. Later kwamen er wat van mijn vrienden bij liggen en werd het steeds drukker en gezelliger. We besloten ook nog even een kijkje te nemen op het grote strand, want in het kader van Pasen was omgetoverd tot vakantie oord voor de halve Dominicaanse republiek. Struikelend over mensen wurmden we ons een weg naar een favoriet barretje, en ik keek mijn ogen uit. Niet alleen het strand zag zwart van de mensen, maar ook de zee. Geluid blies uit allerlei versterkers, de één nog harder dan de ander, en het was een heksenketel. De man van de bar was erg blij met onze komst, want wij waren zijn eerste betalende klanten van die dag (de Dominicanen hadden allemaal hun eigen boose bij zich), en hij vertelde vanalles over zijn winkeltje en over zijn cocktails. Ik voel een nieuwe respondent aankomen...
Vandaag had ik zoveel plannen van strand, en participerend observeren, en studeren, maar opeens is het na een beetje skypen met mijn moeder, zusje, vriendje en vriendinnetje opeens al half vijf, en op mijn geimproviseerde Paasbrunch na heb ik nog niks gegeten. Ik zou zeggen, aan de slag, en snel een beetje!
Ow ja, ik ga misschien deze week verhuizen want ik heb een brutaal mailtje gestuurd naar een leuk hotelletje dat ik 160 euro per maand bied voor een studio, en de eigenaresse hapte. Normaal vroeg ze meer dan het dubbele, maar omdat ik een student ben krijg ik het voor de vraagprijs. Het is inclusief warm water, één keer per week schone lakens, handdoeken en een schoonmaakbeurd, en een privé balkon. Dan heb ik het nog niet gehad over de prachtige tuin en het zwembad. Wat een luxe. Ik ben benieuwd of het niet to good to be true is...